37.Yıl Yazısı

Yıllar su gibi akıp geçiyor. Birbirinin üzerine istif olmuş, mazideki yerini alıyor. Rakamlar büyüdükçe ve geriye baktıkça, insanın ruhunu garip heyecanlar alıyor. O heyecanı yaşayanların, başında geliyorum.
            Gördes Gazetesi, yılları geride bırakarak 37’nci yılına girmiş.
            İlk günün, ilk sayının arzusunu düşünüyorum. 37 yıl sonra değişen bir şey yok. Sonra kendime soruyorum; nasıl bir şey bu?
            Duyguları, düşünceleri anlatan nice kelimeler vardır. Yazarın ustalığı, bunların karşılığını bulabilmekte yatar. Bugüne kadar, neler yazdım neler. En acılı, en sevinçli duygulara hakkını veren kelimeler buldum. Gördes halkı ve okuyucularım, üslubumun orijinalliğine hep taltifte bulundu.
            Fakat yılları geride bırakıp; 37’ci yıla merhaba derken, duygularımı ifade etmede acze düşüyorum.
            Ama bir gerçek var. 37 yıl sonra yaşadığım bir haz var. Eskilerin güzel bir deyimidir: Zevk-i ruhani. Benimkisi aynen öyle. Geride bıraktığım yıllarla, bugün zevk-i ruhani yaşıyorum.
            Bu şehir için binlerce haber, yorum, araştırma yazmışım. Kültürel hayatına katkı olsun diye, nice programlar tertiplemişim. Cemiyet hayatına önderlik etmişim. Şehrin kronik dertlerine, parmak basıp çare aramışım.
            Büyük çoğunluğunu başarmışım, bir kısmı tarihin akışına kalmış. Tıpkı Gördes-Akhisar yolunda olduğu gibi.
            37. yıl yazısını yaşarken, daha farklı bir duyguyu da yaşıyorum. O duygunun sebebi, bir ay önce piyasaya çıkan kitabımdır. Bir Şehrin Hikâyesi kitabının; şehrin hikâyesi, gazete sayfalarında kalmasın diye basımı yapıldı.
            Öylesine rahatladım ki anlatamam.
            Zira Bir Şehrin Hikâyesi, tarihe not düştüğümüz bir kitap oldu. Bunu başarmak bana nasipmiş. Bu yüzden, şahsımla ilgili hükmü de tarih verecektir.
            Kitap 1000 adet basıldı. Bir ayda büyük bölümü satıldı ve elimizde az bir miktarı kaldı. İlgi göreceğini bekliyordum. Ancak bu kadar ilgi göreceğini hesaplayamamıştım. Üçer, beşer adet alanlar oldu.
            Biz şehrin hikâyesini yazmıştık; kitap piyasaya çıkınca, ne hikâyeler yaşadım bir bilseniz.
            İş yerime girdim. İki genç kız ellerinde kitabım hüngür hüngür ağlıyor. Şaşırdım. Kendilerine hoş geldiniz dedim. Sonra boynuma sarıldılar. Efendeli köyünden, Koca Hüseyin’in torunlarıymış. “Bu Dünyadan Koca Hüseyin Göçtü” başlıklı hüzün yazımı okumuşlar.
            10 yıldır ilçemizde ikamet eden, “Amerikalı” lakaplı Mehmet Bey geldi yanıma. Kitaptan 5 adet birden aldı. Arkadaşları, “Sen o Gördes’te nasıl yaşıyorsun” diye kendisine hayıflanıyormuş. “Onlara birer tane göndereceğim ve Gördes’in nasıl bir şehir olduğunu öğrenecekler” dedi.
            Ticari işlerimizin merkezinde EFSANE var. Patron Ahmet Bey’e kitabı hediye edip göndermiştim. Telefonla aradı. Bu nasıl üslup, bu nasıl bir anlatım diye iltifatlarda bulundu. Sıkıldığım ve boş olduğum anlarda, açıyorum bir bölümünü okuyorum dedi.
            Belki kimse farkında değil. Bir Şehrin Hikâyesi kitabı, Gördes’e kelimelerle ifade edilmeyecek bir değer katmıştır. Başka bir ifadeyle, Gördes’in var olan değerini ortaya çıkarmıştır.
            Kaç ilçenin, kaç şehrin hikâyesini anlatan böyle bir kitap yazılmıştır, yazılabilmiştir. Gördes’in çocukları, Gördes’i merak edenlere, tartışmasız bu kitabı gösterecektir. Çocuklarımız bu kitabı okuyarak, haklı bir gururun sahibi olacaktır.
            37 yıl geride kaldı. Bir Şehrin Hikâyesi ile şehrin son bir asrına, ışık tutan kitabımız da geride kaldı. Hayat devam ediyor, biz de yazmaya. Ne kadar gider diye artık soramıyorum. Gittiği yere kadar, yeni hikâyeler yazılacak, yeni iz bırakanlar olacak.
            Bugünlere beraber geldik. Cengizhan Erdem’e, ikinci kuşak Namık Kemal Erem’e teşekkür ediyorum. Oğlum Ali Taha İnce’ye, geleneği devraldığı için ayrıca teşekkür ediyorum.
            Biz bu gazete yaşasın diye çalıştık, gayret ettik, fedakârlıkta bulunduk. Karşılığını halkımız verdi ve bu gazeteyi yaşattı. Gördes halkına da minnettarım.