Recep Çakır!

Onunla tam 20 yıl, aynı çatının altında komşuluk yaptık. “Ev alma komşu al” deyişinin ne anlama geldiğini, onunla yaşadık. Muhammed Aleyhisselamın; “Neredeyse komşu, komşuya varis olacaktı” sözünün hakikatini de, onunla idrak ettik..
            Komşuluk ağız tadıdır, paha biçilmez keyiftir. Komşuluk; yaşarken emniyettir, güvendir. Ve bilcümlesidir. Recep Çakır ve ailesiyle, son nefesine kadar, işte cümlesini teneffüs ettik.
            Apartman ve site yapılanmasının, tuz buz ettiği komşuluk ilişkileri, aslında kültürel kimliğimizi de aşındırmıyor mu? Toplumu dimdik ayakta tutan, komşuluk misyonunun yerinde, şimdi yeller esmiyor mu?
            Kömür alınacak, cevabı hazırdır: “Sen bilirsin”. Tadilat yapılacak, cevap aynıdır: “Sen bilirsin”
            Yüreğinde enginlik, ruhunda berraklık olmasa, o bizim “Recep Amcamız” olabilir miydi?
            Bir ömrü, böyle insanları süzerek geçirdim. Günümüzde, kaç “Recep Amca” kaldı?
            Kalabak deresinin efsunlu ikliminde, toprakla haşır neşir olmuştu. Terle emekle kazanmış, işin hep helal tarafına bakmıştı. Ne mektep, ne hoca görmüştü. Dürüstlüğü, çalışkanlığı, hak ve hukuka riayeti acaba kimden öğrenmişti.
            Bir ömür; her vakit alnı secdede olmak, marifet değildir de nedir?
            Ölüm, Allah’ın emri.
            20 yıl ahenkle, keyifle yaşattığı komşuluk ve dostluk ilişkilerini, bize miras bırakarak göçtü bu dünyadan.
            Ondan helallik isteyecek değilim. Çünkü 20 yıl; helalinden birlikte olduk, birlikte yaşadık.
            Allah’tan rahmet diliyorum. Mekânı cennet olsun…