Karım Evde Yokken

—Günaydın! Berber İrfan?
—Buyurun benim.
—Adınızı tabeladan okudum. Açık mısınız?
—Açığız Ağabey, buyurun hoş geldiniz!
—Hoş bulduk.
—Sakal alıyoruz değil mi?
—Evet, lütfen. Yalnız biraz acele edelim.
—Su ısınsın, hemen başlıyorum. Ne iş yapıyoruz ağabey?
—Küçük bir restoranım var.
—Bu yakınlarda mı?
—İki sokak aşağıda.
—A, evet! Dün müşteriler kendi aralarında konuşuyorlardı. İlginç bir yer diyorlardı. Yeni açılmış. Kendi gibi ilginç bir de adı vardı. Neydi ya?
—Karım Evde Yokken.
—Nasıl yani? Restoranın adı Karım Evde Yokken mi?
—Evet, aynen öyle.
—Neden böyle bir isim düşündünüz ağabey?
—Ev Yemekleri, Köy Yemekleri, Diyet Yemekleri servis eden restoranları duymuşsunuzdur.
—Eee?
—İşte, biz de Karım Evde Yokken Yemekleri servis ediyoruz.
—Öyle bir yemek türü mü varmış?
—Var tabi! Hani bazen eşimiz çocukları alıp annesine gider ya? Uzun süre de gelmez. İşte karımızın yokluğunda, elde olan malzemeyle acemice yaptığımız yemekleri servis eden bir mekân düşündüm ben de.
—Yani, ne tür yemekler var? Tost, Hamburger falan gibi mi?
—Yok, öyle değil. Et yok bizde. Sahanda Yumurta, Sahanda soğanlı Yumurta, Sahanda Soğanlı Çökelekli Yumurta, Sahanda Soğanlı Biberli Domatesli Yumurta…
—O, Menemen olmuyor mu ağabey?
—Evet, o menemen oluyor. Meşhur bekâr yemeğimiz.
—Vay! Çok yaratıcı yahu. Tabi, hepimizin hayatında böyle acemi aşçılık dönemleri vardır. Karısı uzun süre bir yere gitmeyenler de senin dükkâna gelip o lezzetleri tekrar tadıyorlar değil mi?
—Yok, tam olarak öyle değil aslında.
—Nasıl peki ağabey?
—Ekonominin durumu malum. İnsanların parası yok. Biz de soğandan, domatesten, yumurtadan yemek yapıyoruz. Ucuz oluyor da ondan geliyorlar.
—Aşçılık var mıydı peki ağabey?
—Yok, konsept gereği aşçı olmam gerekmiyor zaten.
—Anladım. Asıl meslek neydi ağabey?
—Öğretmenim ben. Kimya Öğretmeni.
—Kendi işini neden yapmıyorsun hocam?
—E, atanamıyorum ki!
Sevgilerimle…