Saklı Kırgın Vagon Çiçeği

Karanlıkların ortası dipsiz bir kuyu mu?
Bu dünya cehennemi mi kazandı?
Peki, nerede cennete gitme arzusu?
Sahi gökkuşağı nasıl renkli kaldı?
Mavi olan gökyüzü neden yutmadı onu?
Saçmalama, mavinin suçu yoktu.

Ağlayan bebeğin kalbi sırça,
Sabaha kadar gelmeyen şahıs,
Evrenin balonunu patlattı.
Ege’ den kaçtı, asi uzun ipli kız.
Patlayan yıldızlar, balonların arasından görünürdü.
Kırılma noktası bu kadar narin olmasaydı.

Dur, bir yıldız daha kaydı ben de.
Sıçrayan hayallerim vardı,
Uzun ipliklerde.
Şimdi her şey sönmezdi ki birden bire.

Kafam, bir parça duman altı.
Kapının ardı esrarengiz sandıklarda kaldı.
Hücrelerim, karanlıklarımı salmaz sandı.
Ellerim ise salınan hayallerimi toparladı.
Sönmüş küllerin arasında beyazlar,
Griye mirasçı…

Çekip giden aşkın kırıntılar dalgın…
Ezildi, kırıntılar ayakların kalabalığında.
Sakın ! Sakın ola bana sorma.
Sorulanlar çok hunharsa…
Ölü mesafeler...
Sana ve kalıplaşmış kişiliğine,
Trene hay hay!
Kaçtı, bu vagon da iyi günler.
Hem belki
Hem hatıralar da ,sana gülerler.

Mutsuz değilim, sadece aklım kaldı.
Sessiz, puslu, korkulu tren vagonlarında.
Şimdi sadece adı kaldı.
Konuşan kalemimde.

Söylese, kırgın vagon çiçeği adımız olmayacaktı.
Bir kalem bilecekti, bir de ben.
Ama kalemin de ağzı vardı.
Kaçtı işte, tren de söz de.