Celal

O benim tarla komşumdu. Dostumdu, yarenimdi. Çocuk yaşlardan itibaren aynı toprakların, aynı dağların havasını kokladık. Ver elini cabarlar, ver elini çaylar deresiydi hikâyemizin mekânı.
            Genç evlenmişti, pırtısını bizim dükkânda kesmiştik. Babası ve sülalesi, mekânımızın müdavimiydi. Dostluk, ahbaplık, yardımlaşma kelimelerle anlatılmazdı. Sadece yaşardık. Ve yaşadıkça yaşatırdık.
            Sırım gibi vücudu, demir gibi bileği vardı. Tarlaya dağa girdiğinde, elinde zehir var sanırdınız. O ne maharet, o ne güç ve kuvvetti.
            Ya yüreği? İşte ona ölçü konmaz, kelimelerle tarif edilmezdi.
            Ben, geç neslin traktörcüsüydüm. O ise, en genç neslin. Çayda traktörü batırırım yetiş Celal, su motoru hava yapıyor yetiş Celal, pulluk kalkmıyor yetiş Celal. Bir gün, bir an olsun hayır dese ya..
            İşte öyle bir Celal’di o.
            O hep yetişti bana. Fakat ben ona yetişemedim.
            Demir bilekli ama yufka yürekli Celalimi, ne eritti birden bire.
            Cabarlara bakıyorum, çaylar deresindeki topraklara nazar ediyorum. Sanki bağırlarına ateş düşmüş gibi.
            Ya benim yüreğim? Celal öldüğü gün ateş değil, volkan düştü bağrıma..
            Bir 50 yıl geçti ahenkle, yorgunlukla ama keyifle. Helalinden yaşadık, helalinden dost olduk. Dolayısıyla ahirete bir şey bırakmadık.
            Allah’tan rahmet diliyorum. Mekânı cennet olsun…