Ahmet İNCE

Ahmet İNCE

gordesgazetesi@gmail.com

Annemin Evi

09 Temmuz 2024 - 18:27 - Güncelleme: 09 Temmuz 2024 - 18:28

Ömür su misali akıp geçiyor. Her yaşta, her dönemde yeni bir hikâye ile karşılaşıyor insan. Hele yaş kemale erdiğinde, o güne kadar görmediğin gerçeklerle yüz yüze geliyorsun. Hayatın cilvesi mi bunlar? Herhalde öyle bir şey.
            Okulları bitirdim. Önemli özelliklerim var. Enerjim üst seviyede, yeteneklerimin farkındayım. Gördes’ten çıkabilirim. Ciddi imkânlar ve davetler geldi önüme. Çok istememe rağmen, hiç birisi gerçekleşmedi.
            Çünkü babam bana çok düşkündü. Kesinlikle bırakmadı yanından.
            Böylece hayata atıldım.
            Tam 42 yıl bir çatı altında, altlı üstlü oturduk. Çocuklarımız, torunlarımız o evlerde büyüdü. Sadece eşyalarla döşeli değildi evlerimiz, bin türlü hatırayı bağrında barındırıyordu. Her bir eşyanın ayrı bir hikâyesi vardı. Neler görüp, neler yaşamıştık, o hanelerde.
            İnsan hep böyle devam edecek sanıyor hayatı.
            Öyle olmadığını, hayatın acı hakikatleriyle yüzleşince anlıyorsunuz.
            Tam 9 yıl önce babamı kaybettik. Annem evin temel direği olarak, bize hep yaşama sevinci verdi. En azından kapı kapanmamıştı. Her daim girip çıkıyorduk. Sadece babamın yokluğunu hissediyorduk. Ancak annem ayaktaydı işte, bize bu gerçeklik yetiyordu.
            Geçen yıl annemi kaybettik.
            Yüreğim adeta buz kesilmiş gibi oldu. 42 yıllık sırça sarayın paramparça olduğunu fark ettim birden. 42 yıllık kapı kapanmış, bir mazi tuzla buz olmuştu. Anlatması çok zormuş, meğer yaşanırmış.
            Kardeşler arasında, gerekli taksimatları gerçekleştirdik sonra. Annemin evinin boşaltılması gerekiyordu. Ne zor, ne yaman bir işmiş. Bir evi değil, bir maziyi tasfiye etmek böyle bir şeymiş işte.
            İhtiyaç sahiplerini bularak, onlara yardım ederek, evin eşyalarını dağıttık hep. Ama yüreğimizde bir sızı hiç eksik olmadı. Böyle bir şeyi, yıllar önce bana anlatsalar anlayamazdım. Ailece moral bozukluğu içinde gerçekleştirdik evin tasfiyesini.
            Her bir eşya giderken, yüreğimden birer parça koptu gitti.
            Fakat annemin bize bir sürpriz hazırladığını nereden bilebilirdim?
            Eşim çekmeceleri boşaltırken, bir torbada evraklara rast gelmiş. Bak bakalım, nedir bunlar dedi.
            Torbayı heyecanla açtım.
            Olamaz böyle bir şey. Anne 60 yıl sen bunları nasıl sakladın. Hem de üç kardeş, hiç birimizin haberi olmadan.
            Üç kardeşiz. İlk, orta ve lise yıllarımıza ait karnelerimizdi bunlar. Hepimize ait teşekkür ve takdir belgeleri, yanlarında duruyordu.
            5 Eylül İlkokulu yıllarım. Her yılın karnesi var. Elime aldığımda heyecandan titredim. Çocukluğum film şeridi geçti gözlerimin önünden. Gördes Orta Okulu yıllarım bir başkaydı. Her dönem aldığım teşekkür belgeleri zarflarında saklıydı. Keza İzmir Atatürk Lisesi yıllarım. Karnelerim özenle saklanmıştı.
            Torbanın içinde bazı nostaljik fotoğraflar da var. Nur Gülümser İlker’in yıllar önce, ananesine yazdığı mektup ta özenle muhafaza edilmiş.
            Çocuklarını yetiştirirken, bir büyük ustalık sergilemişti annem. Müstesna bir kadındı. Kıyafetleri kendi elleriyle diker, çocuklarına monolog yazardı. Onun en büyük mutluluğu, çocuklarının başarılı olmasıydı.
            Neticede öyle oldu. Her biri kişilikleriyle, karizmalarıyla toplumda örnek insan oldular.
            Annemin evi tarih oldu. Tarih olurken o ev, annem bize tarihi bir miras hediye bıraktı.
            Annemi ve babamı minnetle ve rahmetle yad ediyorum. Mekanları cennet olsun..

Bu yazı 1095 defa okunmuştur.

YORUMLAR

  • 9 Yorum
  • Hasan Cakaloglu
    1 ay önce
    "Ne mutlu babasının evinde yaşlanan insana."-Victor HUGO.Sizin ve Gordes Gazetesi'nin diğer yazarlarının yazılarını ,izliyorum,okuyorum.İyi dileklerimle.
  • Cemal İşten
    2 ay önce
    Gülümser abla müstesna bir insandı,herkese örnek olacak davranış ve yaşayışıyla.Allahtan rahmet ler diliyorum,Ali abiye ve Ğülümser teyzeye,mekanları cennet olsun.
  • İsmail erden
    2 ay önce
    Allah sizlere uzun ömür versin sevgili kardeşim
  • Ali İlhan
    2 ay önce
    Allah rahmet eylesin abi.Mekanlari Cennet olsun.isiklar içinde uyusunlar.Guzel Gördes imizin güzel insanlariydi.Topraklari bol olsun.Allah bizlere sıralı ölümler nasip eylesin.Olumun her türlüsü çok acı,ama siralisi da insanlar için hayırlı olanı.Tekrar başınız sağolsun.Saglik ve mutlulukla kalın..
  • YAKUP EFE
    2 ay önce
    Annen babanıza Allah rahmet eylesin mekanları cennet olsun inşallah, Benim ço cuklarımln da üzenlerin emekleri vardır,Allah onlarda bin kere razı osun...
  • Ali Suat Arancı/Alanya
    2 ay önce
    Allah rahmet eylesin.. Merhume annenizi yakından tanıma fırsatı bulduğum için çok mutluyum..Ruhu şad,mekanı cennet olsun..
  • HALİL KOCASARI
    2 ay önce
    MEKANLARI CENNET OLSUN
  • Hüseyin Tunçay
    2 ay önce
    Halamın aziz ruhu şad olsun. Geçmişin izleri, hatıraları ne kadar kıymerliydi onlar için.
  • İhsan Avcı, Gördes Lisesi eski müdürü
    2 ay önce
    Ahmet bey kardeşim, bizler de duygulandık yazınızı okuyunca. Babanız Zehir Ali ve Anneniz Gülümser ablamız ! Eşim, önceki baba evinizin bitişiği Kulalı ayakkabıcı Mehmet Eryılmaz' ın kızı öğretmen Meral. Eşimin örnek Türk kadını gördüğü Gülümser ablamız. Hayatı , babanıza bakmaya adanan Anneniz , benim için de herşeyi ile örnek alınması gereken asil Türk Annesi. Allah'tan rahmet diliyoruz babanıza ve annenize. Ne mutlu, kendileri gibi örnek alınması gereken sizler Ahmet, Ayşe ve Neşe gibi güzel evlatlar yetiştirdikleri için. Ruhları şad olsun.