Peygamber Miracı

Yaralıydı benim yıllarım
Bu yüzden, ben hep yaralarımdan kanadım.
Bir cellat gibi olsalardı belki,
Bu kadar acımazdı ki
Çok deştiler içimi.
Öldüremedikçe hırslandılar.
Sinsice sırıttılar.
Ekmek derdine düştüm,
Ekmeğime saldırdılar.
Bir gülümseme ile sıcak tuttum kalbimi,
Yoksa vallahi pas tutardı içim.
Gözler kötüye “Eyvallah” çekti.
Ya kalp çekebilir miydi ki,
Onun perikardı vardı çevreleyen,
İyi insanın da değer yargıları…
Ne kadar insanda yoksa bu kültürleşme…
Olanda da bir o kadar baskın,
Yoksa şaşırırdı, bu kozmos denge.
Bilmukabele kalp kapından bak sen de,
Gül geç, ne de olsa herkes Adem’ den gelme…
Ama peygamber miracı var.
Taşı onu her yerde.
Sen, buna sebep her an gülümse. J
DİP NOT: Gördes’ te görev yaptığım süreçte, yalnızlığımın tadını çıkarıp, bir akşam vakti İstasyon cafede oturup çayımı yudumlarken yazdığım şiirim.