İtimat ve Menfaat

Arapça’dan dilimize girmiş olan iki önemli kavram. İtimat ve menfaat..İtimat, güven ve emniyet anlamlarına geliyor. Tanzimat döneminin önemli yazarlarından Ahmet Vefik Paşa’nın Lehçe-i Osmani isimli lugatinde itimat kelimesinin karşısında “birisine emniyet-i kaviye” ifadesi yazıyor. Yani itimat demek birisine kuvvetli emniyet, güven duymak anlamlarına geliyor.
İtimatlı olmak güvenilir olmak demek. Müslüman olmanın bir özelliği aslında. İki cihan serveri Sevgili Peygamberimiz (sav) “Müslüman  dilinden ve elinden Müslümanların  emin olduğu  kişidir.”buyurdular. Menfaat kelimesinin karşılığı ise ”kâr, fayda, istifade, yarar, çıkar” anlamları yazıyor. Biz daha çok “çıkar” anlamında kullanıyoruz.
                Arkadaşlarımıza, dostlarımıza, tanıdıklarımıza, bildiklerimize itimat ediyoruz, güven duyuyoruz ama gel gör ki en küçük bir menfaat işin içine karışınca her şey değişiyor. Güvendiğimiz o güzelim dağlara karlar yağıyor. Güven de emniyet de itimat da sözde kalıyor. Menfaat daha çok önem kazanıyor. Bu durumda ben çok şaşkınlık yaşıyorum. Sonra kendi kendime diyorum ki niye şaşırıyorum, ya ne bekliyordun. Tabii ki menfaatini, çıkarını ön plana alacak diyorum vicdanım kanaya kanaya. İnsanın inandığı değerler, önemsediği kutsal kavramlar, menfaatten çok sonra geliyor.
Menfaat her şeyden önce geliyor. Menfaatperestlik almış başını gidiyor. Bu duruma çok üzülüyorum. Rahatsızlık duyuyorum. Kendimi ancak  böyle duygularımı yazarak  ifade edebiliyorum.  Durum bundan ibaret maalesef. Hani millî, ahlakî, insanî, manevî ve kültürel değerleri benimseyen, koruyan ve geliştiren çocuklar yetiştirmek en genel amacımızdı. Ancak menfaat hepsinin önünde büyük bir hakikat olarak duruyor. Ve diğer kavramları, değerleri, hakikatleri gölgeliyor. Diyojen, bir öğle vakti elinde fenerle dolaşırken ne yapıyorsun diyenlere “Bir adam arıyorum.” diyerek cevap vermişti.