Öğretmenlik: Kalplere Dokunan Sessiz Mucize

Siz hiç ilk okumayı söken bir çocuğun gözlerindeki o pırıl pırıl ışığı gördünüz mü? İçine sığmaz olur; sanki dünyaya “Ben artık okuyorum, yazıyorum!” diye haykırmak ister. O gün o çocuğu sırasına oturtmak mümkün değildir. “Öğretmenim, tahtaya ben yazayım!” diye heyecanla elini kaldırır durur.
Sınıfımdaki Ayşe de okuma yolculuğunun sonlarında, azimle çalışan öğrencilerimden biriydi. O yıllarda okumayı başarana kırmızı bir kurdele takardık. O kurdele, sanki onların hayata attığı ilk güçlü adımdı… Ayşe için de öyleydi. Her sabah, çekmecede benim hazırladığım kurdele dururken, o gönlündeki heyecanla cebine kendi kurdelesini koyup yanıma gelirdi:
“Öğretmenim, ben okuyorum.”
Ben de onu biraz yazdırır, okumasını kontrol eder, “Henüz zamanı var, biraz daha çalışalım” derdim. O da kırmızı kurdelesini tekrar cebine koyar, sessiz bir umutla eve dönerdi. Bu şöyle birkaç kez tekrarlandı… Ve bir gün o kapıdan yine kurdelesini cebine koyarak geldi, ama bu kez farklıydı: Ayşe gerçekten başarmıştı.
O an, onun günlerdir cebinde taşıdığı o kurdeleyi, benim hazırladığım kurdeleyle birlikte taktık. Gözlerindeki sevinci, kalbindeki gururu hâlâ unutamam.
Ve bugün… Ayşe, benim küçük öğrencim, artık bir öğretmen.
Belki de bir başka Ayşe’nin yüreğine yine aynı kurdeleyi takmak için sınıfında yepyeni bir ışık taşıyor.
Yaşam bana, o küçücük kalplerle birlikte yürümeyi, onların saf ve tertemiz duygularını paylaşmayı nasip ettiği için Tanrı’ya minnettarım.
İlk öğretmenimiz, Başöğretmenimiz Mustafa Kemal Atatürk’e…
İlkokul öğretmenim İsmail Hakkı Arıkan’a…
Ebediyete göç eden tüm öğretmenlerimize rahmetle,
Hayatta olan tüm öğretmenlerime  saygı, sevgi ve minnet duygularımla…
ÖĞRETMENLER GÜNÜMÜZ KUTLU OLSUN...