Gönlümüzü Doyuran Sofralar

Eski günlere olan özlemim her geçen gün daha da artıyor. O zamanların sıcaklığı, samimiyeti ve sade mutluluğu bugünün telaşına hiç benzemiyordu. Sobanın güm güm yanışını dinleyerek yere serdiğimiz sofra bezinin üzerinde yaptığımız kahvaltıların tadı bambaşkaydı. Annemin eliyle yoğurup fırında pişirttiği ev ekmeğini dilimleyip sobanın üzerinde kızarttığı o an… Kokusuyla evi dolduran, katkısız mis tereyağıyla buluşan o kızarmış ekmeğin lezzeti hâlâ damağımda.
Çocukluğumuzda yemeğin tadıyla sohbet iç içe geçerdi. Öyle ki, ortaya konulan kaptaki yemeğin bittiğini bile fark etmezdik. Bazen sohbetin koyuluğunda lokmalar boğazımıza takılır, babamın o tatlı uyarısı duyulurdu: “Yemekte konuşulmaz.” Ama biraz sonra yine aynı neşeyle konuşmaya devam ederdik.
Gülüşmeler, o günün nasıl geçtiğine dair küçük anlatılar…
Babamın “Eline sağlık hanım” deyişi, bizim “Anne çok güzel yapmışsın” diye övgüye koşuşumuz…
Ve sofranın sonunda gelen o muhallebi… Hafif dibine tutmuş yanıksı kokusu hâlâ hafızamda.
Babam son lokmasını alıp ağzının tatlanmasıyla ellerini açar, “Elhamdülillah” diyerek bereket duasını okurdu. Ölmüşlerimize rahmet diler, Allah’ın verdiği nimetleri için şükrederdik. Dualarımız Fatiha ile tamamlanırdı.
Yer sofrasından kalkarken babamın her defasında söylediği söz hepimizi gülümsetirdi:
“Biz yedik, Allah'ım artırsın , sofrayı kuran kaldırsın.”
Ve biz o sofralardan yalnızca karnımızı değil, gönlümüzü de doyurmuş halde kalkardık.
Her bir öğünün gönlümüzü de doyurması dileğimle, tüm sevdiklerime selam olsun.