Bir Eylül Yazısı

            Eylül ayı, hazan mevsimi olarak bilinen sonbahar mevsiminin başlangıç ayıdır. Artık yazın bittiğinin, sıcak günlerin geride kaldığının habercisidir. Havalar hafiften serinlemeye başlamıştır.
            Eylül ayı okulların da başlangıç ayıdır. Öğrencilerde, öğretmenlerde ve velilerde tatlı bir telaş, bir koşuşturma ayıdır. Uygun okullar bulunacak, kayıt yaptırılacak… Okula uygun kitap ve kırtasiye malzemeleri derlenecek, eskiler gözden geçirilecek, eksikler giderilecektir. Biraz da masraf ayıdır veliler için.
            Anadolu kadını için ise bir hazırlık ayıdır. Tarhana, salça, yemeklik sos, domates biber kurutma ayıdır. Sokaklarda gezinirken, burnunuzu yakan kesif bir domates kokusu, biber kokusu duymuyorsanız, bir şeyler eksiktir hayatınızda…
            Eylül biraz da şiir ayıdır. Hemen hemen her şairin bir şiiri vardır eylül ayına ait. En meşhurlarından birisi aşk şairi Cemal Süreya’nın “Eylüldü” şiiridir.
            “Eylüldü.
Dalından kopan yaprakların
Sararan yanlarına yazdım adını
Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.
Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu”
      Ve Cemal Süreya’nın bu şiirinin can alıcı bir kısmı var ki, alır sizi okul sıralarına kadar götürür. Bizim akranların siyah ya da mavi önlüklü, soba ateşiyle ısındığı okul yıllarına…
Bizim gençlik yıllarımızda, öyle internetin, cep telefonlarının, mesajlaşmaların olmadığı dönemler… Mektuplaşmaların son dönemleri diyebiliriz. Erkeklerin kızlarla konuşamadığı, kızlara açılamadığı dönemler. Kadınların erkeklerden teklif beklediği, erkek cesaretliyse konuşarak teklif ettiği çoğu zaman da edemediği dönemler. Kaç aşk başlamadan bitmiştir bu dönemde kim bilir. Aşkların günlüklere yazıldığı dönemlerden bahsediyorum.
İşte tam bu açılamama olayını anlatır Cemal Süreya “Eylüldü” şiirinde. Hatta sevdiği kıza açılamamasını okulların açılmasıyla öyle bağdaştırır ki, ancak usta bir şaire yakışır bu şiir sanatı.
“Eylüldü.
‘Dil’i geçmiş bir zamandı yaşadığımız.
Eylüldü.
Okullar bile açıldı.
Ben sana açılamadım.”